Творческие работы учащихся

Буктрейлер (англ. booktrailer) — это небольшой видеоролик, рассказывающий в произвольной художественной форме о какой-либо книге. Цель таких роликов – пропаганда чтения, привлечение внимания к книгам при помощи визуальных средств.

Прайшло ўжо больш за семдзесят пяць гадоў з дня Вялікай Перамогі, але жахі, якія тварылі фашысты на акупаваных тэрыторыях, і сёння дзівяць нас сваёй жорсткасцю. Вялікая Айчынная вайна пакінула глыбокі след не толькі ў гісторыі нашай роднай Беларусі, але і значна паўплывала на развіццё ўсяго чалавецтва. Тая карціна свету, якую мы бачым цяпер, безумоўна, вынік падзей самай влікай апошняй вайны. Прайшло шмат часу, але яшчэ не ўсе ахвяры падлічаны, не ўсе салдаты знайшлі супакаенне.

Кажуць, што вайна працягваецца да таго часу, пакуль не будзе пахаваны апошні салдат. Калі так, то наша краіна будзе ваяваць вечна! Ваяваць не са зброяй у руках, а ваяваць з любоўю ў сэрцы і з душой, якая поўніцца гонарам і памяццю аб тых, хто здабываў Вялікую Перамогу.

Вайна – гэта страшнае слова. Слова, якое хочацца забыцца і ведаць, што яно не ўвасобіцца ў рэальнасць. Бо часам мы адчуваем яе халоднае дыханне за спінай. Вайна – вар'яцтва. Гэта тэрмін, якому лепш знікнуць. Навошта людзі спрабуюць перапісаць гісторыю, вяртаючыся ў мінулае? Чаму за памылкі аднаго чалавека адказваць павінен ўвесь свет? Вайна – гэта смерць, боль, страх. Кожны салдат хоча вярнуцца дадому, пабачыць маці, што ў слязах кінецца на шыю, нарэшце разумеючы, што той сапраўды жывы, што побач. Але страшна ўявіць, як сотні жанчын раптам зразумеюць, што іх мужы, браты, сыны, бацькі, ніколі не вернуцца дадому. У грудзях нешта зашчыміць, а слёзы навярнуцца на вочы. Яны будуць сядзець пад крыжам, як пад тым колам пекла, ведаючы, што гэты чалавек аддаў сваё жыццё за мірнае неба над галавой, за тое, каб яго і чужыя дзеці маглі жыць без страху, каб зноў распусціўся бэз і сонца не хавалася за клубамі дыму, каб зямля не скаланулася ад выбухаў бомбаў, каб не свісталі больш кулі, не пралілася ні адна сляза.

Дык няўжо людзі – ахвяры вайны? Няўжо людзі народжаны, каб ваяваць? Не! Вайна - гэта жах, які ніколі не скончыцца, калі мы не адумаемся. Яна б'е па самых хворых не толькі фізічна, але і маральна. Аб'яднаўшыся, можна прайсці гэта цяжкае выпрабаванне, але самае важнае тое, што яго можна нават не пачынаць.

Яшчэ не ўсё страчана. Яшчэ можна выратаваць увесь свет і сотні нявінных жыццяў. Можна дазволіць дзецям убачыць узыход сонца, дазволіць зразумець, які цудоўны гэты свет. Мы павінны ведаць і памятаць нашу гісторыю, каб не паўтараць памылак, але зараз гэта вялікае веданне таго, што чакае нас у будучыні, не спыняе безразважлівы ўрад многіх краін. І падзеі павольна, але дакладна паўтараюцца, нібы хтосьці вярнуў стрэлкі гадзін на семдзесят пяць гадоў таму.У кожнага з нас у руках – вялікая сіла, вялікая магчымасць зрабіць свет лепшым і прыгажэйшым, спыніць войны, забойствы і бяспраўе. Трэба толькі зрабіць крок, намаганне, помніць мінулае, бо без яго не можа быць будучага.

Нам ёсць з каго браць прыклад!

Шмат нягод выпадала на лёс Беларусі і яе народа. Праз тэрыторыю нашай краіны праходзіла ці не тысячы войн, але самай страшнай і трагічнай стала вайна 1941-1945 гадоў. Гэта было вялікае выпрабаванне для кожнага. Людзі змагаліся за жыццё і свабоду, за мірнае існаванне на роднай зямлі. Вельмі шмат давялося перажыць, вытрываць ім за гады вайны. Кожны дзень жанчыны праводзілі сваіх сыноў, братоў, бацькоў на фронт, не ведаючы, ці вернуцца тыя назад. Кожны дзень салдаты ішлі ў бой, аддаючы свае жыцці дзеля доўгачаканай перамогі. Вайна прыносіла смерць, пакуты і невымоўны боль. Але,нягледзячы на ўсе нягоды вайны, людзі біліся да апошняга ўздыху, абараняючы сваю Радзіму. Нямала было подзвігаў здзейснена беларускім народам падчас Вялікай Айчыннай вайны. Пра іх напісана вялікая колькасць твораў,аповесцяў,апавяданняў і вершаў. Знята мноства кінастужак. А як закранаюць душу песні таго часу?! Яны як малітва салдата аб жыцці і выратаванні роднай зямлі. З года ў год мы даведваемся ўсё больш і больш фактаў аб учынках простых людзей падчас вайны, якія і цяпер лічацца подзвігам.

Няма ў Беларусі такой сям'і, якую б не закранула вайна. У кожнага ёсць свая гісторыя ад бабулі ці дзядулі аб нягодах ваеннага жыцця. Мая сям'я не выключэнне. Кожны год перад 9 Мая, мы едзем на развілку ўскласці кветкі ў памяць аб ахвярах. У гэты дзень уся наша сям'я збіраецца ў маёй бабуліпаслухаць гісторыімінулага. Калі вайна пачалася, яна была маленькай дзяўчынкай, ёй было ўсяго адзінаццаць гадоў. Перад акупацыяй яе сям'я была адпрашлена ў эвакуацыю за Урал. Старэйшы брат, якому на той час было ўсяго сямнаццацьгадоў, пайшоў добраахвотнікам на фронт і загінуў. Успамінаючы пра той час, яна часта распавядала нам аб доўгім шляху ў эвакуацыю, аб пешых пераходах пад бамбёжкамі, аб цяжкай працы на заводзе, які выпускаў ваенную тэхніку. Цяпер ёй дзевяноста адзін год,але яна да гэтага часу памятае ўсё да найменшых падрабязнасцяў пра жахі таго часу. Для бабулі Дзень Перамогі з'яўляецца самым галоўным святам. У нашым родзе ёсць яшчэ сваякі, якія ваявалі, атрымалі раненне або загінулі, былі ўзнагароджаныя ордэнамі і медалямі. Слухаючы гэтыя гісторыі,я адчуваю гонар за мужнасць і неверагодную сілу духу маіх продкаў.Я ведаю, што гэтыя гісторыі будуць перадавацца ў нашым родзе з пакалення ў пакаленне. Бо абавязак кожнага беларуса не забыць, якой цаной дасталася гэтая Вялікая Перамога.

На жаль, у сучасным свеце з'яўляюцца людзі, якія спрабуюць перапісаць гісторыю. Яны пераацэньваюць падзеі тых гадоў, намагаюцца прыўнесці “новы погляд”, ставячы пад сумненне подзвіг савецкіх салдат, якія перамаглі фашызм. У некаторых краінах пачалі знішчаць помнікі і мемарыялы– сведкі вайны. Але шматгадовую памяць народа, нацыі сцерці немагчыма. Бо кожны з нас дакладна ведае, каму мы абавязаны за магчымасць жыцця на мірнай зямлі.

Колядко Софья, 7 лет

Могилевец Евгения, 8 лет